Çocuklarda salgın hastalık: Söz kirliliği
Şikayetler arttı.
Yazmak vacip oldu.
Hassasiyetlerini henüz kaybetmemiş anne babalara bir dokun bin ah işit…
Yana yakıla “okul çağındaki çocukların ağızlarından kötü söz düşmüyor” diyorlar.
Kötü söz derken kast ettikleri şey sövgü ifadeleri…
Yani küfür.
***
Etraftan aynı minvalde şikayetler bir biri ardına gelince işin uzmanları ile konuştum.
El kadar çocuk neden “küfürlü” konuşur?
Dikkat çekmek için…
Başka?
Yetişkin olduğunu hissettirmek amacıyla…
Bu kadar mı?
Değil…
Akranları arasında onaylanma ihtiyacından.
Bir de, bağımsız birey olduğunu ortaya koyma niyetiyle…
***
Küfürlü konuşmalar, duygularını rahatça ifade etmesine izin verilmeyen çocuklar arasında daha yaygın.
Öfkesini kontrol edemeyen anne-babalar da maalesef kötü örnek.
Çocuk ne görürse taklit ediyor.
***
Yedirip içirdiklerimize dikkat ediyoruz.
Ağızlarından kirli, mikroplu bir şey girmesin diye titizleniyoruz çocuklarımızın.
Ama kulaklardan giren kirli sözlerin de hastalık ürettiğinin farkında değiliz.
Hava kirliliği…
Gıda kirliliği…
Çevre kirliliği…
Bunlarla mücadele için milyarlık bütçeler ayırıyoruz da “SÖZ KİRLİLİĞİ” meselesini nedense umursamıyoruz.
***
Peki görev kimin?
Sırasıyla ailelerin, Milli Eğitim Bakanlığı’nın, senin, benim, hepimizin.
Gerekiyorsa seferberlik…!
İlgili bakanlıklardan RTÜK’e, Diyanete, Basın İlan Kurumu’na, yazana, çizene, göz önündeki ünlülere, derdine düşen gönüllülere kadar artık kim ne katkı sunabiliyorsa sunmalı.
Kirli sözlerle temiz bir gelecek kurulamaz.
Sözü kaybettikten sonra neyi kazanabiliriz?
Fesahat ve belagat temelli bir medeniyetin evlatları olduğumuzu iddia ediyorsak gereğini yapalım.
“Bülbüllerin vak vaktan lisan öğrenmeye” tahammülü kalmadı…
