Bayram gelmiş neyime, kan damlar yüreğime…
Bugün bayram…
Ramazan’ı memnun uğurlayanlar başta olmak üzere her Müslümanın coşkuyu hak ettiği bir gün bugün.
Gel gör ki, her bayram sabahı olduğu gibi benim içime bir “sızı” saplanacak, neşem yarım kalacak.
Evet; bayramda elini öpecek ne anam var ne babam. Ama benim derdim çok daha büyük.
Elbette gidenlerin yeri dolmuyor ama çok şükür ağabeyim var, her bayram gidip; “baba” niyetine elini öpüyor, ilk kahvaltıyı birlikte yapıyoruz.
***
Evet, benim “sızım” çok daha derin…
Her yıl “Hüzünlü Bayram” manşetiyle paylaştığımız ortak derdimizdir benim sızım.
Çünkü, bugün yine “bayram sevincini” yaşayamayan yüz milyonlarca kardeşimiz var.
“Müslümanlar tek vücut”
Bir yandan“Abdestsiz mitinge çıkmadığını” iddia ederken, diğer taraftan,“Suriyelileri kovalım, bayram için gidenleri geri almayalım” diyerek, bırakın Müslümanlığı insanlığı bile uzaktan seyreden ikiyüzlüler dışında kimse, “Bize ne bayram yapamayan yüz milyonlardan” diyemez herhalde.
Peygamber efendimiz (Sallallahü Aleyhi Vesellem), “Müminler, birbirine muhabbet ve merhamette bir vücut gibidir. Vücudun bir yeri rahatsız olunca bütün vücut rahatsız olur. Müslümanların dertleri ile ilgilenmeyen onlardan değildir” buyurmuştur.
Yani, kardeşlerimizin sıkıntısını gidermek tercih değil, “emir”dir.
Hem de hiç gitmediğimiz Myanmar’daki, hiç tanımadığımız kardeşimizi; “yakın akrabamız” mesabesinde tutan bir emir.
Çünkü, “Hiçbir milletin diğerine üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takva iledir.”
O halde gel de bugün bayram yap…
Hüzünden öfkeye…
Her bayram “hüzün”le başlayıp “öfke”ye dönüşen bir duygu fırtınası yaşarım.
Benim öfkem, milyonlarca Müslümanı, emperyalist zalimlere peşkeş çeken aşağılık diktatörleredir.
Benim öfkem, yüz yıldır sömürülen ama birer Stockholm Sendromu vakası gibi Haçlı-Siyonizm uşaklığını sürdüren İslam dünyası liderlerinedir.
Benim öfkem, katillerine gösterdiği müsamahayı kardeşlerinden sakınan Müslümanlaradır.
***
Bütün İslam âleminin “gerçek bayramlar”a kavuşması dileğiyle…
